°•Moda Yolculuğum Nasıl Başladı?•°

Çocukluğumda çok fazla hayal kuran ve özellikle kafamdaki karakterlerin nasıl giyindiğini düşünmekle saatlerini harcayan bir ufaklıktım.(Hala öyleyim) Ve kendimin bile yıllar sonra farkettiği bir başka özelliğim daha vardı. Dikişlere merakım. Dikiş yaparken gördüğüm tek kişi annem olduğundan sadece iğne iplikle dikiş yapıldığını düşünüp örtüleri,giysileri incelerken hayretler içinde kalırdım. Bir insan nasıl bu kadar düzgün dikebilirdi? "İplik uzunlukları,aradaki mesafeleri bile eşit.. Büyükler çok becerikli olmalı..." Daha sonra annem dikiş makinesi diye bir icattan bahsedip onunla yapıldığını söylediğinde ufkumun nasıl genişlediğini tahmin edersiniz :)) Fakat yine de kafamda tam olarak canlandıramamıştım tabii... Yıllar geçtikten sonra Kız Meslek Lisesi'ne yazıldım. 9. Sınıfı bitiripte önüme seçebileceğim alanlar geldiğinde donup kaldım. Gerçekten düşünmemiştim ve artık bir karar vermem gerekiyordu. Sonuçta 3 sene bunun eğitimini alacaktım. Herkesin deli gibi istediği Çocuk Gelişimi bölümünü tercihlerimin en sonuna yazdım,kesinlikle bana göre bir meslek değildi. Diğer bölümlere bakınırken Giyim Üretim Teknolojisi bölümünü gördüm ve o an önümde kocaman bir kapı açılmış gibi hissettim. Ait olduğum yer orası olmalıydı. O an o kadar sevinmiştim ki düşüncesinde bile... Çizimler,tasarımlar,hayallerini gerçeğe dönüştürme fikri cezbetmişti bile beni çoktan.. Hiç düşünmeden tercihlerimin en başına bu bölümü yazıp teslim ettim. Yaz tatilinde açıklanmıştı sanırım ve istediğim bölüme yazılmıştım. 10. Sınıfta derslerim o kadar iyi gidiyordu ki doğru tercih yaptığımı anladım fakat sonra en büyük pişmanlığım olan hataya düşüp derslerimi çok ihmal ettim. Düşüş kaçınılmazdı. Tam olarak o döneme denk gelen depresyonda tuzu biberi olmuştu bütün kötü giden şeylerin.. Liseyi bir şekilde bitirdim ve YGS'de barajı geçtiğim halde LYS'ye girmedim. Hiç bir amacım,hayalim yoktu. Ne olmak istediğimden bile emin değildim. Evde boş boş oturmaktansa staj yaptığım yerde çalışma fikrini uygulamaya koydum.Aylar geçtikçe sıkıntım artıyor ve kendimi arayış içine girdiğim bir dönemi getiriyordum. Başkasının emri altında çalışmak bana göre değildi. Bu şımarıklık olarak algılanmasın sadece orada kazandığım parayı bile benim emeğimin karşılığı olarak hissedip benimsemedim hiç bir zaman.. Her geçen gün kendime küsüyordum. Yeteneksiz olduğumu hissedip üzülüyordum ve buna tamamen inanmış ve "Neden ben" cümleleriyle isyana başlamıştım bile.. Daha sonra benim için değerli olan birisiyle bir iş çıkışı telefonda görüşürken laf arasında "Çizimim fena değil" demiştim ve benim için her şey bu cümleyle başladı. Neden kendimi geliştirmediğim sorusu yöneltilince "Acaba olur mu?" diye düşündüm. Ben iş yerinde çalışırken işime yarayacak kitaplar buldu. Araştırmalar yaptı,alabileceğim malzemeleri listeledi benim için.. Kendime hala güvensizdim ve karşımdaki insan bu kadar gaza gelmişken onu hayal kırıklığına uğratmaktan korkuyordum.. Kalemi elime alıp ilk basit çizimi yaptım. Tabi ki eğri büğrüydü. Fakat daha sonra basit bir pantolon çiziminde fena olmayan bir iş çıkarınca "Neden Olmasın!" dedim ve ağır bir ameliyatın ardından kitaplarımı alıp "Moda Yolculuğum"a başladım.